۱) شروع فعالیت کلاس با قرائت سوره ای از قرآن و حفظ آن از طرف دانش آموزان. ۲) تدریس به روش های مختلف از جمله با شعر، نمایش- نقاشی و هر روش دیگری که منجر به یادگیری بهتر دانش آموزان در سر کلاس درس می شود. ۳) مسئولیت دادن به دانش آموزان به صورت نوبتی در کلاس. ۴) گذشت و بخشش درمورد اشتباهات دانش آموزان و سخت گیری کردن در برخی موارد برای دانش آموزان بی قید و بی خیال.

۱) تأسیس بانک جایزه و تشویق دانش آموزان با ارائه کارت امتیاز ۲) برپایی جشن های شادی و مسابقات مختلف ۳) تقویت و توسعه بازدیدهای علمی و تفریحی ۴) تشکیل نمایشگاه های متعدد با مشارکت دانش آموزان از دست سازهای کارهای تحقیقی امور آموزشی و پرورشی ۵) ورزش صبحگاهی به صورت دسته جمعی قبل از شروع کلاس ۶) دعوت از دانش آموزان موفق مدرسه جهت صحبت سرصف

معلمان باید شادی را به دانش‌آموزان انتقال دهند شادابی و نشاط یک تعریف اجتماعی دارد و در این شادابی یک بالندگی هم نهفته است. فکر نمی‌کنم مدارس ما شاد باشند. ممکن است در ظاهر دانش‌آموز بخندد و با دوستش خوش بگذراند اما بسیاری از دانش‌آموزان هم هستند که علاقه‌ای به مدرسه رفتن ندارند. این موضوع هم عوامل و دلایل خاصی دارد. فضای مدارس کشور سختگیرانه و نمره محور است و همین سختگیری برای گرفتن نمره موجب می‌شود که دانش‌آموز علاقه‌ای به حضور در کلاس درس نداشته باشد.

به نظرم می‌توانیم مدرسه را شاد کنیم اما برخی موانع و چالش‌هایی در آموزش و پرورش وجود دارد که اجازه نمی‌دهد مدیر مدرسه فضا را برای دانش‌آموزان شاد کند و حتی می‌توان مراسم صبحگاه را شادتر کرد اما مدیر این اجازه را ندارد و برای همین هم‌اکنون شاهد این هستیم که محیط مدرسه چندان بانشاط نیست.از طرفی متأسفانه دانش‌آموزان در خانه‌های کوچک آپارتمانی زندگی می‌کنند و فضایی برای جنب و جوش ندارند بعد از خانه هم ساعت‌ها در مدرسه هستند و در مدرسه نیز فضای استاندارد برای

باید بپذیریم که محیط مدرسه برای دانش‌آموزان شاد نیست. البته این به معنای آن نیست که محیط مدارس ما غم‌زده است اما با فضای شاد هم بسیار فاصله داریم. مدارس و محتوای کتاب‌های درسی بسیار خسته‌کننده است و هیچ ارتباطی با جامعه و زندگی دانش‌آموزان ندارد. دانش‌آموزان ساعت‌ها در یک فضای بسته نگه داشته می‌شوند و ساعت‌ها و زنگ‌های تدریس هم پشت سر هم است حتی ساختمان مدارس فرسوده است و هیچ جذابیتی برای دانش‌آموزان ندارد.